سلام
بعد مدت ها،بی خوابی و سرما خوردگی اندک باعث شد شبگرد پس کوچه های وبلاگ های نیمه جون بشم.
وبلاگ هایی که بعد اینستاگرام دیگه به حالت قبل خودشون برنگشتن. وبلاگ هایی که تنها موندن با آدم های عشق نوشتن و تمام....
بیشتر از دو ساله که به این وبلاگ خاک خورده سر نزده بودمدوسالی که با تحول عظیم و پرش از پل مجردی گذشت.
روزهای پر از تحول و بزرگ شدن
عاشق شدن و عاقل شدن
روزهایی که پر از خوب و بد و بی رنگ وکم رنگ و پر رنگ بودن
روزایی که دل بستم، خوشحال بودم،عصبانی بودم،دلخور بودم،راضی بودم، روزایی که تو هر رابطه ای گذر می کنن و آدمای اون رابطه رو قوی تر می کنن.
این مدت من بودم کلی کار دور از انتظار که به خودم آفرین گفتم
از آشپز شدن و نیمچه خیاطی کردن گرفته تا صبوری مادرانه برای رابطه که خودم ساختمش و قدر یه بچه پر حال رشد، مادرانه مواظبش هستم.
آره این راه دوساله برای من طولانی، قابل مرور و شگفتانه بود و هست.
وحالا امشب که بعد مدت ها به این سمت کشیده شدم و مطالب گذشته رو خوندم چقدر قربون صدقه فاطمه کوچولوی خودم رفتم.
فاطمه زلال، دلتنگ و پر مشغله ذهن
فاطمه ای که امشب عمیقاااا دلم می خواد بغلش کنم و از ته دل ببوسمش و بهش تبریک بگم تبریک بگم برای گذر از روزای سخت و تجربه روزهای خوش.
بعد از دو سال و اندی دور از نوشتن این شکلی اومدن برات بنویسم
خیلییی دوستت دارم فاطمه بیست دو سه ساله معصوم خودم
اومدم بگم چقدر خوبه که تو بودی تا تهِ تو بودن این انتخاب و هدفمندی های جدید باشه
که تهِ تو بودن من باشم با همه کم و کاستی ها و ارزش های افزوده این چند وقت
فاطمه کوچولو پشت میز نشسته خونه واحدی و خوابگاه دخترانه دانشگاه
عمیقاا می بوسمت و دوستت دارم.....
