یلدای ....

سلامی به بزرگی و تنهایی خدای یلدای بلند

فکر کنم تا همینجاش مشخص شده باشه که یلدای امسالم رو تنها تو اتاق خوابگاه گذروندم

نه اینکه کسی نباشه ولی هر کدوم سرشون یه جایی بند بود

یاد عید فطر افتادم

اونجام من بودم و تنهایی

هییییی چه میشه کرد

البته شب بدی نبود 

و من خودم رو با فایلای ذخیره شده برنامه کتاب باز سرگرم کردم که خدایی خیلی چسبید

مخصوصا قسمتی که آقای اردشیر رسمتی اومده بود

انقدر قشنگ و از ته دل از شعرا  و نویسنده ها گفت که منم دلم خوندن و نوشتن خواست...

الانم منتظرم دانلود قسمت اول مستند خشت بهشت تموم بشه تا لب تاب رو ببندم و برم دنبال خوندن یه کتاب جدید

یلدای امسال خاص نبود

متفاوت نبود

دورهمی نبود

ولی قشنگ بود

به قول اون آقاهه توی تد، شور زندگی بود

یلدای امسال هنوز تمام نشده ولی داره نفسای آخرشو می کشه

دارم به این فکر می کنم چقدر یلدا و نوروز و عید و... رو تو زندگیم تجربه کردم

چقدر هر کدوم متفاوت بودن

گاهی تنها

گاهی دور هم

گاهی خوشحال

گاهی غمگین

گاهی بی تفاوت

گاهی.....

چقدر حس های مختلفی رو تجربه کردم

یلدای پارسال با یلدای دو سال پیش با یلدای ده سال پیش...

شاید این تفاوتا به خاطر گرد بودن و چرخش زمینه

نمی دونم هر چی هست ، حس بدی نیست

هر چی هست جالبه

هر چی هست زندگی منه

فقط نمی دونم چرا پس پسِ ذهنم درگیر اینم که چرا باید تنها باشم

یعنی انقدر بدم؟

انقدر تفریحات و خوشحالی هام با بقیه فرق داره؟

جوابشو کی می دونه الله اعلم

ولی یه چیزی رو خوب فهمیدم

اینکه هیچکی جز خانوادت نمی تونن برای بودنت خوشحال باشن

هیچ جایی مثل خانواده نمی تونه محل آرامش باشه

هیچ ادمایی مثل پدر مادر نمی تونن پذیرای ما باشن

اما حالا که بیشتر فکر می کنم

هیچ کسی قدر خدا حامی ما نیست

هیچ کسی قدر خدا صدامونو نمی شنوه

هیچ کسی قدر خدا نمی تونه حالمونو احسن حال کنه

خدا بود که نذاشت امشب غصه بخورم

خدا بود که بهم حال خوب داد

خدا بود که گذاشت باشم و بودن رو حس کنم

خداجونم شکرت

خداجونم ممنونتم

خداجونم دوستت دارم

همینقدر معمولی

همینقدر بی تکلف

همینقدر دلنشین...

.............................................................

ممنون که دارید این مطلب رو می خونید

این یعنی خدا اجازه داده تا حرفام رو با یکی دیگه از آدم خوباش در میون بذارم 

هر چند ارزش خونده شده نداشته باشه

امیدوارم همیشه همونی بشه که حال دلتون باهاش خوبه

بی هوا

باز نصف شبی بین سکوت خوابگاه هوای نوشتن افتاد تو سرم

دفه پیش که داشتم می نوشتم سعی کردم حس خوبم رو تا جایی که میشه بنویسم

اما بعدش که مثل همه ی داستانای دنباله دار زندگیم درگیر پیامد تصمیماتم بودم به این فکر کردم این موج خوب و بدی تا کجا ادامه داره؟

تو این مدت کم بیشتر از هر وقت دیگه این درگیر فرار بودم

فرار از خودم

فرار از فکر کردن

فرار از بقیه

ولی شنیدین میگن عشق و نفرت هر دو یه جور حس هستن

هر کدومشون که درگیرمونکنه باعثمیشه به اون موضوع خاص بیشتر فکر کنیم

از امشب می خوام سعی کنم جای نفرت ورزیدن و فرا از چیزای نا خوشایند زندگیم، بزنم کوچه علی چپ و بی خیال بشم

می دونم که زیاد خواستم و نشد ولی دل به دریا می زنم و دوباره و دوباره از خودم می خوام که تلاش بکنم

توی این دو هفته برای دور شدن از اتفاقای پیش اومده ف با فکر کردن زیاد بهش فقط اونو به خودم نزدیک و نزدیک تر کردم تا جایی که به خودم اومدم

گفتم اگه قراره دیگه خودمو اذیت نکنم پس چرا هنوز بهش فکر می کنم

یه داستان تو کتاب ملت عشق بود اینکه:

"یه روزی دو نفر توی مسیر از رودخونه میگذشتن که یه خانمی رو دیدن که نمی تونه عبور کنه

یکی از اون دو نفر اون خانم رو بلند کرد و از اب عبور داد

چند ساعت بعد دوست دیگه گفت که تو چرا به اون خانم که نا محرم بود دست زدی باید ولش می کردی تا خدا کمکش کنه

اون مرد برگت گفت اتفاقا من ولش کردم ولی این تویی که تو ذهنت هنوز دارش و ولش نمی کنی"

گاهی اوقات ما با فکرامون نمی ذاریم که راحتی رو لمس کنیم

سخته ولی میشه بیشتر و بیشتر به اون چیزایی که تو ذهنمون جریان داره جهت بدیم

به قول دیالوگ فیلم عاشق:" به انچه فکر می کنی، بیاندیش"

نمی دونم چرا از هر دری سخنی شد

ولی باور کنین که به خاطر مغز در حال چرت منه

دوباره سر میزنم و اصلاحش می کنم

فعلا یا علی و شب بخیر....

رهایی

به نام او

اومدم از این چند روز پر جریان بگم

از حس های مختلفی که سر جریانای مختلف تجربه کردم

از شروع بد اردو 

اما بعدش گذروندن یکی از بهترین اردو هام کنار دوستای خوب و دوست داشتنی

از برگشتن و یه تصمبم برای خالی کردن زندگیم

یه تصمیم برای خودم

برای اینکه به خودم ثابت کنم حد اقل خودمو دارم

که برای خودم ارزشمندم

و نگه داشتن نشونه های این تصمیم برای عبرت گرفتن های بعدی...

از حس خوب صبح بعد که پر از حس رهایی بود

از تجربه قشنگ اینکه اگه یه چیزایی که نا آرومت می کنن رو دور بریزی

اونوقت سیل اتفاقای خوبه که سمتت میان

نمی دونم تا کی دووم داره

نمی دونم تا کجا می تونم تجربش کنم

ولی عاشق این حس رهایی شدم

از این به بعد یادم می مونه که آدمای مهم زندگیم رو سر هر چیزی فراموش نکنم

از این به بعد یادم می مونه که از هر اتفاقی قشنگ ترین لحظه هاش رو ثبت کنم

که یه بانک بزنم فقط برای خودم

یه بانک برای ذخیره حس های خوب

برای ذخیره خدا رو شکر هایی که از ته ته دل میاد

برای خودِ خودِ خودم

خدایا شکرت

خدایا ممنون که هستی

خدایا می دونم همیشه هستی ولی مواظب دلم باش

مواظب همه ادمای زندگیم باش

مواظب همه ی اتفای خوبمون باش

خدایا معجزه ذکری که به ما یاد دادی رو دیدم

ممنون از این همه آرامش که تو این صبح عزیز 

تو این عید قشنگ بهترین بندت به من بخشیدی

خدایا ممنونتم

پ.ن: ذکر یونسیه برای در مان ناراحتی های زندگی

یه معجزه واقعی

لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الظالمین

پناه

سلام  دوباره

پس از مدتها

بعد از کلی مشغولیت الکی

سلام به دوباره به لحظه های تکراری

دوباره داستان دزدیده شدن گوشیم و بازگشت به زندگی

دوباره زنده شد من

و دوباره پناه آوردن به اینجا

شاید بی انصافی باشه ولی خیلی خوبه اگه میشد یه نفرم مثل اینجا می داشتم تا این وقتا پناه ببرم به خودش

کسی که بدونم فقط خودم و خودش دردامونو می دونیم

یه نفر که حرف بزنم و حرف بزنه

یه نفر که اشک بریزم و اشک بریزه

یه نفر که آخر آخرش بخندیم و بخندیم وبخندیم تا همه خستگیای روحیمون پرواز کنن

اماا....

گاهی اوقات می گم چقد خودم تونستم چنین آدمی برای بقیه بقیه باشم؟

چقدر تونستم حتی شده برای یه نفر امید باشم؟

نه که نخواسته باشما نه

فقط انگار بلد نبودم

هنوزم نیستم

ولی شاید

یه روزی

یه جایی

اون آدمو پیدا کنم

شایدم اون پیدام کنه...

ولی هرکدوم که اتفاق بیافته

اتفاق قشنگیه

***********************************

پ.ن: آهنگ قشنگیه

از اونایی که متنش خیلی حرفا داره برای شنیدن

تلاطم / ایهام 

در این تلاطم بودن

به پای لحظه دویدن

کجاست جای رسیدن؟

کجاست جای رسیدن؟

کجاست خانه لیلی

کجاست راحت مجنون

بس است قصه شنیدن

کجاست جای رسیدن؟

پیش به سوی روستا

بسم الله....

بالاخره رسید، وقت اردو رو میگم

ایشالا کله صبح برپا می زنیم و یه هفته پر جنب . جوش و پر استرس اما پر از شیرینی رو تجربه کنیم

امسال که اردو همزمان با محرم شده حال و هوای خاصی باید داشته باشه

حال و هوای سادگی 

حال و هوای عزاداری های کوچیک که دور از همه هیاهو های شهر تو این دهه که یه گوشه مسجد روستا برگزار میشه

کنار مردمی که برای امامی که فقط سالی چند روز ازش شنیدن عزا میگیرن

اما بار سنگین من برای این مسئولیت بزرگ

اینکه بتونم درست مدیریت کنم

اینکه این چند روز تمام حساسیت ها و کج خلقی هام رو کنار بذارم 

اینکه دلی رو آزرده نکنم

اینکه رسول مهربانی و اخلاق باشم نه یه مسئول نا بلد کج خلق که با یه استرس کوچیک فرو میریزه

این موقعیت یه مرحله سخت و بحرانی برای منه

اما ته دلم امید هست 

امید به کمک خدا ، امید به نگاه امام حسین(ع) ، امید به باب الحوائج که ببینه چقدر می ترسمو دعام کنه

تغییر سخته اما انگیزه که باشه چرخ خودش حرکت می کنه

چه انگیزه ای بالا تر از بنده بودن و بندگی کردن

چه انگیزه ای بالاتر از اینکه بخوای به خدا نشون بدی با تمام بدی هات ، یه جایی یه لحطه ای دلت می خواد براش عزیز باشی

به قول شاعر:

موجیم و وصل ما                             از خود بریدن است..

پ.ن: یکم فضا معنوی شد اما لازم بود اینا رو یه جایی به یکی بگم

شاید اون یه نفر شمایی باشی که الان داری اینجا رو می خونی

دعا کن اردوی خوبی برگزار بشه تا بتونیم در حد یه اپسیلون اثر گذار باشیم

و من فرصت خوب بودن رو تجربه کنم

یا علی 

کات

سلام

سلام کلمه خوبی برای شروع یه دنیا حرفِ

و شاید یه شروع خوب برای نوشتن

امشب اومدم به جای امید از ناامیدی بنویسم

از بهونه مسخره این چند روز زندگیم

از اینکه نمی دونم کی؟ کِی؟ کجا؟ به زندگیم به فکر کردنم به انگیزه هام کات داده

از اینکه بی دلیل دلم هوای گریه داره و دنبال بهونه برای بیرون زدن از خونه 

از این آهنگای مسخره غمگین

از دلی که انگار بی حسی خورده و یه گوشه افتاده و فقط همچنان متعهد به قولش ، به تپش ادامه میده

از بی قراری و تردید که هرچقدر نخوام بروز بدم یه جایی میزنه بیرون

گله دارم از خودم

از خودِ خودِ خودِ فاطمه بی ملاحظه که هیچ تلاشی برای رهایی از این وضع نمی کنه یعنی نمی خواد که تلاشی بکنه

هرچیم که ازش بپرسی چرا؟ هیچی برای گفتن نداره

مثل عادت که آدمو غرق خودش می کنه

اما این حال ارزش عادت کردن رو نداره نمی دونم شایدم داره و من خبر ندارم

شاید باید هیچ کاری نکنم تا خودش حل و فصل بشه

شایدم باید بزنم به جاده خاکی و مثل ورزشکارایی که غرق تمرین میشن تا درداشون یادشون بره انقد سرگرم زندگی بشم تا اصلا یادم بره فاطمه ای هم هست

البته اگه هنوز باشه

به قول "علی رضا آذر"

شده آیا که نفهمی که چه مرگت شده است؟

من دقیقا به همین حال دچارم امروز

در آخر چیزی ندارم بگم جز التماس دعا برای همه کسایی که این حال برزخی رو تجربه می کنن

مقاومت شکسته می شود...

شده یه وقتایی خودتونم ندونید که چرا ارید در مقابل چیزی مقاومت می کنید؟

این چند روز من نمی دونم چرا اما دستم به نوشتن نمیره انگار یکی دستمو از خودکار و کیبورد و هرچیزی که میشه باهاش یادداشت کرد کنار می کشه

اما الان بعد از چند دقیقه ذل (زل) زدن به صفحه لبتاب تصمیم گرفتم بنویسم تا طلسم شکسته بشه

نه از گذشته می نویسم نه از آینده نه حتی از این لحظه 

فقط می نویسم که یادم بیاد چه معجره ایه 

مینویسم تا به قول کتاب " بنویس تا اتفاق بیافتد" خودم جواب خودمو بدم

یه جایی از کتاب میگه " مقاومت پر معناست" و در ادامه توصیه می کنه که دلیل بی انگیزگی و پرهیز خودتون از کاری که تو فکرشید رو بنویسید اولش از عوامل بیرونی بیگید و اون رو گردن دیگران بندازید اما کم کم حقیقت شما رو رها می کنه و از فکرتون خارج میشه

منم می خوام همین کار رو بکنم 

از معجزه نوشتن کم ندیدم اما معجزه وقتی اتفاق میافته که بهش ایمان داشته باشیم

اینکه تو این لحظه چقد به این حرفا ایمان دارم یکم برام نا ملموس و گنگ اما با نوشتن و حرف زدن با خودم حل میشه

یعنی امیدوارم که حل بشه

حالا که حرف این کتاب عالی پیش اومد عکس کتاب رو میذارم تا شما اگه پیداش کردید حتما مطالعه کنید

بعله اینم کتابی که گفتم از وقتی تو نمایشگاه کتاب سالانه بجنورد خریدمش تا همین امروز تاثیرشو تو زندگیم دیدم 

اتفاقا همین دوشب پیش برای دومین بار تمومش کردم اما هنوز کلی انگیزه برای دوباره خوندنش دارم

برم دعا کنید 

روزاتون خوش

پ.ن: اینو نمی گفتم پس ذهنم هی خودشو به در و دیوار می کوبید، اینکه شروع به یاد گرفتن اتوکد کردم ولی دعا کنید مثل بقیه کارام نصف ونیمه نذارمش

به امید دیدار

به وقت مرداد 1

یکی از خوبی های دانشجو شدن اونم تو شهر غریب اینه که وقتی بیای حکم مسافر و داری

یعنی یکی دو هفته اول اصلا دست خودت نیست 

یه جاهایی هستی که ابدا برنامشو تو ذهنتم نچیده بودی 

اما یکی دو هفته که تموم بشه تازه وقتت و مغزت و اتاقت که تبدیل به انباری خونه شده بوده آزاد میشه

بعله اینم یه دسته کتاب که از کتابخونه جداشون کردم تا به خاطر چشم تو چشم شدن هر روزه بالاخره بخونمشون

تا الان یکم کاهلی کردم ولی خلاصه مفید این چند روزیم سر زدن به کتابخونه محله و بافتن یه پادری برای اتاقم و گردش با خانواده و در نهایت خوندن چند صفحه از "نهج البلاغه" و کتاب " اگر می توانید حرف بزنید، پس می توانید بنویسید" بود . کنارشم باید جریان سمج دندون درد و گوش درد وحشتناک و بگم که داره عمرمو به فنا میده یعنی خدا بره هیچ کافری نیاره 

از اول مردادم که قراره بسم الله برنامه جهادی رو بگیم و برای بهتر برنامه ریزی کردن باید هم خوب بخونم هم خوب بنویسم هم خوب ببینم هم خوب بشنوم و برای این کارا همرمان با تمرین باید اجرا کنم چون باری رو رو شونه هام گذاشتم که احساس می کنم هنوز خیلی زود بود و هنوز کلی راه داشتم تا قبول مسئولیت...

البته الان دیگه برای پا پس کشیدن دیره و باید مردونه بجنگم تا بهترین حالت ممکن پیش ببرم

وخدا هست و این تو تک تک لحظات حس می شه پس نا امید شدن خودِخوِدِ دیوونگیه

اینم مختصر مفید این روزای من به علاوه پر زدن دلم برای اومدن به اینجا و نوشتن و نوشتن و نوشتن

راستی روزای شما چطور میگذره؟

امیدوارم هر لحظتون پر از برکت باشه تا با سرعت نور از کنارتون نگذره

به امید دیدار

دو قدم

دو قدم مانده به خندیدن گل...

باور کردنی نیست که دیگه تهشه

فردا قراره کوچ کنم به دیار قشنگمون

جایی که تمامش حس خودت بودن داره

زبان، مردم، فرهنگ، رابطه ها، حتی شرجی گاها زجر آور مرداد ماهش

همه و همه بوی بهشت میده چون سانت به سانت زندگیم رو تا یه جایی برای خودش کرده

تا اخر هفته که نمره ی همه درسا بیاد و تایید بشه یعنی فقط یه سال از دانشجو بودنم مونده

یه سال شیرین و تلخ

یه سال که خیلی منتظرشم چراش رو هنوز نمی دونم....

شاید چون قراره بی دغدغه برم دنبال آرزو هام 

درست وقتی که دارم کم کم می فهمم چی می خوام و چرا می خوام

تابستونمم که طبق گفته های پست قبلم قراره پر بار باشه 

ببینم نهایتش به چی تبدیل میشه

یه چند روزم که نیومدم اینجا و واقعا وقت نشد الان که یه کوچولو تنفس داشتم دوییدم اومدم تا بنویسم

البته بازم چند روزی نیستم چون این یه هفته انقد پشت لب تاب تحلیل نوشتم و کد و اسکیچ آپ زدم ،تا مدت ها لب تاب ببینم جیغ میکشم در میرم

( قال گذشته های دوور: خخخخخخخخ) البته اگه از ذوقم عکس پروژه رو نذاشتم

به امید روزای قشنگ

به امید خدا

کمی تا تعطیلات رویایی

آخرین امتحان ترم 6 هم تموم شد و یه هفته مونده تا تعطیلات من رسما شروع بشه
و از ویژگی های وقت امتحانات برنامه ریزی های قشنگ و رویایی برای بهترین تعطیلات ممکن
و من الان که باید مشغول جمع کردن وسایلم برای کوچ کردن به خوابگاه بغلی تو ذهنم دارم برنامه می چینم
وچه شود که اجرا بشه و چه شود که مثل سالهای قبل توی دفتر یا همین جا خاک بخوره
اول از همه از یه تصمیم فوق رویایی بگم

که داره تو ذهنم وول می خوره و نشات گرفته از وبلاگی که چند دقیقه پیش می خوندم

من تابستان امسال پیاده به سمت جاده هراز سفر خواهم کرد تا از جنگل زیبا و هوای پاک لذت ببرم

تصمیمیه که نیاز به یه همپای عالی داره که اگه بابا حالش بهتر بشه یکی از بهترین گزینه هاست

 البته همین قدر که جرات به نوشتنش گرفتم برا خودم کلیه

تصمیم بعدیم هفته ای سه بار رفتن به کتابخونه پارک دانشجو که تصمیم دارم یه جریمه برای انجام ندادنش بذارم

یکی از کاراهایی که خیلی دوست دارم انجام بدم پیدا کردن راه حل و طرح اجرایی برای اجتماع دانشجویی کوچیک از همکلاسی تا هم رشته ای و هم دانشگاهی که براش دنبال یه نقطه عطف قوی و درست می گردم

تصمیم دیگه رفتن به استخر حداقل هفته ای یکبار که اگه بتونم براش پایه پیدا کنم خیلی خوب میشه شاید باید تلاش کنم مخ مامانو بزنم

تصمیم ریز و درشت زیاده اما اینها چیزایی که واقعا دلم می خواد و از تصورشون چشمام قلب میشه

اما الان بهترین کار اینه که برم سراغ ظرفا و تخت و کمدم تا خیالم از بابتشون جمع بشه

وفردا صبح زمان خداحافظی با اتاق یه ساله و گفتن به امید دیدار به بچههای خوابگاه البته خیلیا رفتن و ما اندر خم پروژه های طرح 3 ایم

پ.ن: اگه هر کدوم از این کارایی که لیست کردم عملی شدن حتما ازش براتون می نویسم

به امید دیدار